1. in amorem

Quando diem, haec claudet Spes blanda inimica supremum

      Tempora quae vitae tristia semper alit,

Quae simul emoritur cum lux dulcisque nitensque

      Ante oculos rediens pectora laeta, fovet?

5

Praestita quando Fides, cui Spes et amica sororque

      Extat cara nimis et lachrymosa simul,

Alma Fides, cuius tam rarum cernimus usum,

      Cum morietur? Amor en age, pande mihi!

Omutescis, Amor, leti cum sis mihi causa,

10

      Hae vitae? His mortem sed tamen opto miser,

Et quod tu vivas, error placidissime amantum.

      Surridens Veneris tunc mihi natus ait:

Est mea mors dulcis, vita harum plena doloris;

      Hae cito succumbent, usque manebit Amor.

 

2. Flora loquitur

Cogimur, ecce, iterum votis pia numina caeli

      Poscere, vel precibus solicitare deos;

Ecce, iterum mea lux patitur suavissima febrem:

      O pereas, febris, deficiasque, precor!

5

Parce pio iuveni, dentes in pectora saevos

      Candida non acuas, sed procul inde fuge!

Non hic tentavit sceleris committere quicquam,

      Nec laedit sanctos lingua proterva deos,

Impius in caros non extitit ille parentes,

10

      Nec manus in quenquam noxia mensve fuit.

Quatuor implevit modo lustra virentior aetas

      Nec dum illi frontem ruga pusilla secat:

Est facies illi, qualis tibi, pulcher Apollo,

      Fingitur, at vita non minus ille nitet.

15

Iuppiter, affecto iam iam succurre: quid ultra

      Immeritum iuvenem febricitare sinis?

Quid fraudare iuvat cursum venientibus annis,

      Intempestiva vellere poma manu?

Nonne satis miseros mortales fervidus aether

20

      Iam nunc incendit torridus atque canis?

Quod iuvenem febris torquet ardore sinistro,

      Arctubus et fessis additur usque calor,

Hoc decet impuros, haec convenit ira malignis:

      Saevior in sontes, Iuppiter, esse velis!

25

Hunc praesta incolumem nobis propriamque salutem

      Hoc in servato tu mihi redde meam:

Si non unius tangunt te vota, duorum

      Te moveant saltem, Iuppiter alme, preces.

Alter ab alterius dependat iure salute,

30

      Sors cum fato eadem sit subeunda pari.

Tu quoque, Phoebe, adsis, medicinae inventor et auctor,

      Formoso iuveni proximus affer opem,

Corpore de toto morbos expelle molestos

      Effice ne pallor roscida membra notet:

35

Intereat quodcunque mali sua pectora vexat,

      Pristinus et redeat qui fuit ante vigor!

Adsis Phoebe, manusque meo concede salubres

      Hippolyto et miseram, Phoebe, timore leva,

Non aliter cari metuit quae noxia amantis

40

      Fata sui, quam si mors obeunda foret.

Laus tibi magna quidem, si per te vita medentem

      In reduce hoc uno parta duobus erit.

Sed tu ne, mea lux, dubita, cum simus amantes

      Cura deis superis: iam cito liber eris!

45

Dum modo non alios posthac secteris amores,

      Dum modo nos inter mutuus adsit amor,

Assiduo solita teneamur uterque cathena,

      Nos et nulla dies dissolvisse queat.

Ante aras sanctos fundemus thuris acervos,

50

      Atque sacros innos laetus uterque canet,

Votaque servatus persolves debita mecum,

      Atque dies festus hic mihi semper erit.

 

3. ad Floram

Aurea me torquent facies oculique nitentes,

      Atque premit niveus purpureusque color:

Vrere non tantum mortalia pectora possis,

      Sed quoque caelicolas solicitare queas.

5

Me miserum! Internas comburit flamma medullas,

      Ignis habet semper tristia corda vorax.

Quam formosa, precor, tam sis quoque mitis amanti:

      Da mihi, quod si des, usque beatus ero,

Da mihi quod maius gemmis, quod nectare credam

10

      Dulcius atque auro ditius esse putem,

Quod me foelicem reddet, quod regibus aequet,

      Quod vitae faciat tempora laeta, meae.

 

4. ad Floram

Cur modo tam tumida incedas fastuque superba,

      Tempus erit quo te, stulta, dolore premes:

Nanque fugit velox omnis, velut umbra, iuventa

      Et serpit celeri cana senecta pede.

5

Herba virens ortu solis, fit languida sero,

      Arescunt uno lilia pulchra die:

Sic tua forma brevi spatio evanescit inanis,

      Vt cito solvuntur sole tepente nives.

Vlla diu foelix homini sua vita manere,

10

      Sol radios semper purus habere nequit,

Non violae semper florent in vallibus ortae

      Moeret in obscuro qui modo clarus erat.

Tempora mutantur, variat fortuna tenorem:

      Hic timet, hicc sperat, hic dolet, ille canit;

15

Vsque adeo in terris non est durabile quicquam,

      Mortali aeternum vivit in orbe nihil.

Quare, age, ne imprudens tua tempora contere, Flora,

      Dum potes utiliter vivere, vive, tibi!

Temporis est ulla haud maior iactura fugacis,

20

      Nam volat et nunquam sistere novit alas.

In cassum quaeres, quod perdidit hora vel una,

      Vt redeat totis viribus efficere.

Vtere temporibus: labuntur tempora furtim.

      Est breve quod miseri vivimus: ergo sapi!

25

Si te formosam fecerunt tempora, turpem

      Haec eadem facient non reditura tibi;

Duritie in tanta tenuerunt tempora si te,

      Haec eadem reddent mitia corda tibi;

Si te sublimem duxerunt tempora, in imum

30

      Haec cadem propere, dura puella, trahent.

Tempora multa ferunt, adimunt et tempora multa,

      Tempora laetitiam tristitiamque gerunt,

Tempora multa ligant, et tempora plurima solvunt,

      Tempora damna simul, tempora lucra parant,

35

Illa voluptates praebent atque illa dolorem,

      Saevitiam tempus, dulcia tempus alit.

Sunt insana modo, resipiscunt tempora rursus:

      Denique cuncta domant, tempora cuncta regunt.

Ducere qui vitam cum tempore noverit, ille

40

      Compos erit voti propositique sui;

Sed qui temporibus sese non commodat, ille

      Assequitur nunquam, siqua tenere cupit.

Nam decet inceptis durare, haud dicere: Tempus

      Obstat! Nanque venit, cum datur ut veniat.

45

Hoc sine nil possunt hominis pertingere vires:

      Omnia fert tempus, omnia tempus habet.

Paenituisse tuum fuerit mihi finis amoris

      Tempus: vindicta est nam tua mitis, Amor!

 

5. ad Bartholoeum Scalam

Dum tua de pomis ac silvis carmina totus

      Intentusque lego, singula quaeque notans,

Saepe mihi dubiam vertit sententia mentem,

      Ascraei ne foret sive Maronis opus.

5

Nescio quid melius possit, quid doctius illo

      In genere aut gravius, Scala diserte, legi:

Priscorum nulli cedet, nec sentiet ullum