Ad Ioannem Ruffum Forliviensem

Dum septena tibi peragrantur culmina Romae,

      Dum me Ferrariae moenia, Ruffe, tenent,

Quid facimus muti tam longo tempore? Nullas

      Accipio, nullas accipis ipse notas.

5

Innumeri fluxere dies; miratur uterque,

      Alterius longas carpit uterque moras.

Nescio cur taceas, cum nunc secura Quirini

      Tecta colas; nosti cur mea musa silet.

Quis tantos inter strepitus bellique tumultus

10

      Ludere tranquilla carmina mente queat?

Moenibus obsessis, quis scribere posset amico?

      Scribere mens optat, sed fera bella vetant.

Inter tot caedes, tot vulnera saeva, tot enses

      Ingenii vires deperiere mei.

15

Audires crebris resonare mugitibus urbem

      Parturit in medio saepe capella foro.

Arva inculta rigent spinisque implentur; oberrat

      Huc illuc trepido rustica turba pede.

Prenduntur multi, Venetumque impellere duris

20

      Coguntur remis pectoribusque rates;

Maxima pars laqueis, ferro cruciatur et igni,

      Cogitur et parvas vendere pauper opes.

Heridanum currunt classes, exercitus agros;

      Omnia perdidimus, Ruffe: remansit amor.

25

Restat amor, qui me tibi scribere pauca coegit,

      Non potuit tantis qui cecidisse malis.

Sim licet hostili circumdatus undique vallo,

      Te loquor absentem, te mea lingua vocat.

Sed tibi sum vilis: veterem contemnis amicum,

30

      Deque tuo cessit pectore noster amor.

Debueras maestum blando sermone sodalem

      Solari et placidis damna levare modis.

Excusanda forent tua longa silentia nobis,

      Si coleres Latiis regna remota plagis.

35

Sed brevis ipsa via est, vicinamque incolis urbem

      Et venit ex isto littera crebra solo.

Eia age, vincat amor curas, gratamque salutem,

      Quam tibi non possum mittere, mitte mihi.