D. Nicolaus Beatrici
Adriaci veniens spumosa per aequora ponti
Appulsa est Venetis littera litoribus.
Dum titulum inspicimus, dum vincula solvimus, uda est
Facta manus, liquida charta madebat aqua.
5
Tunc ego: Quid sibi vult umor quem, littera, servas?
Sic ego, sic tristes reddidit illa sonos.
Ora Beatricis fletu manantia partem,
Adriaci partem praebuit unda maris.
Namque ego dum miti veherer super aequora vento,
10
Detinuit madido me Venus alma sinu.
Vix potui virides pelagi fugisse puellas:
Iniecere avidas in mea membra manus.
Hic tacuit, questusque tuos mihi maesta legendos
Obtulit, et tenera verba notata manu.
15
Non semel haec, non bis, sed terque quaterque cucurri,
Inque meo semper pagina clausa sinu est.
Hanc me clara dies, me nox videt atra legentem,
Hancque puto comites iam didicisse meos.
Quis tibi quis divum tam dulcia carmina dictat?
20
Quis tua mellifluis temperat ora modis?
Talia non sumpto modulatur pectine Phoebus
Carmina, nec Phoebi Calliopea soror.
Talia non Orpheus Solis cantabat in antris
Cum traxit stupidas ad sua fila feras.
25
Dat calamum tibi doctus Amor, tibi verba ministrat,
Scribentemque regit sedulus ille manum.
Talia Penelope si scripta dedisset Vlixi,
Liquisset celeri Dorica castra fuga.
Si Phaedrae quondam facundia tanta fuisset,
30
Hippolyti poterat vincere duriciem.
His Dido Aeneam verbis mentemque mariti
Flexisset natis Colchis acerba suis.
Oenone Pariden, durum movisset amantem
Quae sua Leucadia corpora mersit aqua.
35
Gnosis et infidi revocasset carbasa Thesei
Cum stetit ignotis sola relicta locis.
Nec vitam laqueo finisset in arbore Phyllis,
Tam dulci scribens si foret usa sono.
En ego qui fueram miseros oblitus amores,
40
Carminibus rursus cogor amare tuis.
Extinctas iterum potuisti accendere flammas;
Saeva recrudescunt vulnera, crescit amor.
Captasti verbis captum in certamine Martis:
Hei mihi, quam capto plus tua vincla nocent!
45
Nunc mihi longa dies, nunc nox mihi longior, unam
Te loquor, unam ardens visere te cupio.
Tu facis ut gravius fiat mihi carceris antrum,
Vt studeam portae rumpere claustra facis.
Tu facis ut tergo pennas annectere quaeram
50
Daedaleoque altas carpere more vias,
Custodisque manus auro corrumpere tentem,
Vt demat clausis postibus ille seram.
Omnia tentamus, sed frustra haec omnia: surda
Neglegit aure preces ianitor et pretium.
55
Inferni citius servitiem, squallida Ditis
Limina sperarim flectere posse canem.
Quare age ne pigeat, quotiens pia templa salutas,
Aeternos pro me curva rogare deos.
Tu potes has precibus solis infringere portas:
60
Iuppiter oranti nil tibi, vita, neget.
Interea tenero de pectore pone dolorem:
Dedecet immitis mollia membra dolor.
Me sine, qui duros Martis sequor usque labores,
Solliciti totum ferre doloris onus.
65
Quid lacrimas? Non sum tanti, mea cara Beatrix,
Vt tua sole magis lumina clara fleant.
Effice formosam veniens te cernere possim:
Me miserum lacrimis candida forma perit.
Non est cur doleas, caeco si carcere claudor:
70
Membra tenet, mentem non tenet ille meam.
Haec fugit, tecumque manet secura, nec hostis
Saevus in hac quicquam iuris habere potest.
Scribere plura velim, calamo sed deficit umor,
Scriptaque sunt lacrimis ultima verba mihi.
75
Vrget et ad finem niveae penuria chartae:
Haec mihi suspecto barbara turba negat.
Quin et ne lacerent, quae sunt tibi scripta, pavesco,
Inque tuas nequeant illa venire manus.
Sed mihi cuncta negent quamvis, non dextra quiescet,
80
Si mihi nec lacrimae, nec liquor ater erit.
Ipse tibi tristis Philomenae more rescribam
Dum, quam fecit amor, plaga cruore fluet.