Ad Ludovicum Dominicum

O quam summo animi mei dolore,

Id quod saeva necessitas subire

Cogit, alloquiis tuis amice

Nunc absum; quibus heu levabar hoc, quo

5

Premor pondere carceris, futuri

Nunc prorsus gravioris, atque amari

Magis, quod domus una cingat ambos,

Ambos et separet, sinatque nusquam

Frui, quod prius, allocutione,

10

Et vultu, atque oculis tuis, videndi

Me desiderium tui perurit

Quando, est et misero intimas medullas.

Cur me non miserum vocem? Cui amici

Congressu haud licet, heu, frui venusti,

15

Peritissimi, et artium bonarum

Alumni omnium, et elegantis, et quo

Musis charior est, eritve nullus.

At tu molliculis tuae Camoenae

Lusibus (nam aliter negatur) isthinc

20

Interdum releva iacentem Amicum.

Nil enim mihi gratius, magisve

Charum unquam poterit, potestve ferri.