6. ad Floram

Vt solet incautus fatales piscis ad escas

      Currere, quas vitreis contegit hamus aquis;

Nocturno simplex etiam ceu tempore quaerens

      In tenebris, ductus lucis amore, diem,

5

Ardentem volitat circum, levo omine, testam

      Papilio, donec totus ab igne perit:

Sic ego saepe mihi mocituris cogor ocellis

      Offerre, et damnis sedulus esse meis,

Ad quos dura trahunt nolentem fata videndos,

10

      Et scio me, quod edat molliter ossa sequi,

Nec tamen invenio quaesitum pellere morbum

      Optatumque malum qua ratione queam.

Nam formosa ferox adeo tua lumina bellum

      Assiduo mecum, candida Flora, gerunt,

15

Vt proprias his te sedes posuisse, Cupido,

      Atque tuis alis nidificasse putem;

Improbe, letiferas promis nanque inde sagictas,

      Capses, vincla, dolos, spicula, rete, faces.

In summo Titan paulatim monte resolvit

20

      Vt gelidas calido fervidus ore nives.

Sic tua me lenta consumunt lumina flamma,

      Exitium capiti pernitiesque meo.

Quis neget esse oculos pharetrati numinis arma,

      Materiam, stimulos, vulnera, tela, manus,

25

Vrere cum possis oculis stellantibus Hebrum,

      Astrictis glacie cum magis horret aquis,

Et mollire queas silices, adamantaque durum,

      Flectere vel tigres omnigenumque pecus?

Phorcinis mutasse viros in saxa Medusa

30

      Dicitur et formas supposuisse novas:

Altera tu rursus versaris in orbe Medusa,

      Cui similes vires maxima forma dedit,

Me nunc in glaciem quoniam, modo vertis in ignem,

      Spe modo nostra reples et modo corda metu;

35

Cum libet, ingenio vires animumque ministras,

      Cum placet, insipidum me timidumque facis;

Tempore saepe hilarem tristem me reddis eodem,

      Elicis et risus, exprimis et lachrymas.

Carpatio solitum non plures vertere sese

40

      In formas Protheum gurgite fama refert,

Quam tu, Flora, meos transformes, aurea, sensus,

      Ingenium, mores, arbitriumque simul.

Occiduas qualis sol cum se mersit in undas

      Cuncta nigris tenebris nocte silente replet,

45

Densa oculos talis nostros caligine complet

      Lux tua, se postquam subtrahit illa mihi.

Ac tibi discedens, vinctamque aegramque relinquo

      Tunc animam, mecum corpus inane ferens;

Anxia nam totiens ut te, sua vincla, sequatur,

50

      Corpore, vera loquor, vellitur ipsa meo,

Me quotiens cupide linquis te, Flora, videntem,

      Expellit quotiens clausa fenestra procul.

O quam me miserum, quam tristem reddit amantem

      Hic, ubi non video te, mea Flora, locus;

55

Nam quicquid tota cerno te praeter in urbe,

      Id mihi langorem moestitiamque parit.

Denique nil cupio nisi te, formosa, videre,

      Aspectu quoniam stat mea vita tuo,

Est qui nostrorum requies et causa laborum

60

      Atque mei finis principiumque mali.

Effugisse velim, sed me radiantis ocelli

      Splendor in arbitrio non sinit esse meo,

In partem valeam cum me convertere nullam,

      Quin facies oculis sit tua iuncta meis.

65

Mille licet rerum speties ac mille figuras

      Aspiciamque uno tempore plura licet,

Ora tamen video tua, formosissima, tantum,

      Ardenti misero cerneris una mihi.

Denique carminibus possem comprehendere nullis

70

      Quam tua me vinctum lumina sacra tenent,

Quis ego cum careo, male tunc me vexat amantem,

      Tunc gravis exagitat pectora nostra dolor.

At, siquando tuos erga me flectis ocellos,

      Aetherei quos tu fulguris instar habes,

75

Nullus amans toto est tunc me foelicior orbe,

      Aequalem me tunc regibus esse puto.