8. ad Floram excusatio, rogat eam et hortatur ad amorem

Hei mihi, difficile est rapidas abscondere flammas,

      Difficile est morbum dissimulare gravem:

Quam miser est clauso siquis comburitur igni

      Et caecum tacito pectore vulnus alit,

5

Quam stolidus siquis celando vincere amorem

      Sperat, et ardentes pellere corde faces.

Hei mihi, suppressus vehementius urit amantes

      Et magis extremis ossibus haeret amor:

Quove magis frenatur, eo magis ille reluctat,

10

      Inclususque suum fortius urget opus,

Hei mihi, dum cupio tecum, mea Flora, calorem

      Dissimulare meum, panditur ille magis.

Sic ego tela mihi, demens, nocitura paravi

      Atque alimenta meis ignibus ipse dedi;

15

Vt male dissimulo, sic sum male percitus aestu:

      Quam struxi, in miserum est versa ruina caput.

Saepe tuos equidem finxi contemnere ocellos,

      Cum mihi siderei luminis instar erant;

Saepe tuos fugi ne possem cernere vultus,

20

      Inspicerem cum te saepe iuberet amor;

Saepe graves iras expressimus ore minaci,

      Cum mea nimirum mitia corda forent.

Nec puduit varias interdum quaerere causas,

      Siqua animum posset laedere forte meum.

25

Denique tentavi quicquid leniret amorem,

      Quave meus fieret mollior arte calor:

Sed nihil inveni, quod non cumulaverit ignem,

      Vxerit et quod non arida corda magis.

Haec ego tentavi, sed non meus ardor habenas

30

      Laxavit misero duraque frena mihi.

Vrimur haud aliter quam cum spirantibus Euris

      Ardet in extructo pinea taeda rogo;

Vrimur, ac teneras est mollis flamma medullas:

      Braccius indomitis ignibus ardet amans.

35

His igitur laqueis ego cum sim, colla revinctus,

      Ex illis ut me solvere nemo queat -

Tu nisi propitias herbas viresque salubres

      Addideris, in nos ni fuerisque pia

Non pudet idcirco victumque humilemque precari,

40

      Meque tuis pedibus flectere utrunque genu.

Supplicis exaudi querulas, mitissima, voces,

      Da tua sit votis aura secunda meis.

Parce, precor, tecum si sum conatus amorem

      Occulere, et vulnus dissimulare meum,

45

Sed, pia, da veniam, nostrum miserata laborem,

      Atque citam misero, dextera, perfer opem.

O decus eximium, nostrae spes unica vitae,

      Fac repetas meritis praemia digna tuis.

Per tibi siqua mei pietas est, cara puella,

50

      Per tua quaeque magis lumina sole micant,

Per Venerem, quaeso, natique Cupidinis arma,

      Perque deos omnis, te, mea nympha, precor:

Flecte, ferox, animum, iam iam succurre labanti;

      Tu potes auxilio me retinere tuo.

55

Me tibi servandi soli est concessa potestas,

      Vna manus vitam continet, una necem.

Tolle moras, properansque meo medicare dolori,

      Me miserum tantis exime, Flora, malis.

Est regale quidem facinus succurrere fessis:

60

      Hoc opus humanos caelicolasque decet.

Si precibus surdas hominum det Iuppiter aures,

      Nulla suis aris victima caesa cadet;

Tu quoque si immitis nostris atque aspera votis

      Extiteris, precibus duraque, Flora, meis,

65

Nullus amator erit, nulli tua forma coletur,

      Deficiet turpi sed magis illa situ.

Mitia quid prodest ficum sua poma tulisse,

      Haec sua si nulli carpere poma licet?

Quid rhosa vel prodest hortis sit plurima cultis,

70

      Quam sit odori ulli si cadat illa prius?

At neque prata quidem tantum quod flore decorem

      Illa ferant prae se versicolore iuvant,

Sed quoque quod suaves illinc haurimus odores,

      Quod legere et flores quoslibet inde licet.

75

Ergo age, dum plena floret tibi forma iuventa,

      Dum tibi purpureus circuit ora color,

Lactea dum tremulis implentur pectora mammis,

      Membra tibi dum sunt candidiora nive,

Si sapis, alterno mecum certabis amore,

80

      Dulcia nocturno proelia Marte geres:

Et mihi forma decens, aetas est apta labori;

      Cetera nec desunt digna favore tuo.