21. Flora loquitur

Ad te cogit amor querulas emittere voces,

      Qui facis, heu, vitae tedia ferre nimis:

Rumor ait Mariam te perdite amare puellam,

      Ac te propterea non meminisse mei.

5

Crudelis nimium, duroque e robore nate,

      Me teneram ac pulchram spernere tu ne potes?

Haec mihi non de te promisi, perfide, quondam,

      Dum face furtiva pectora nostra premis,

Ac dum me incautam fallacibus, improbe, captas

10

      Blanditiis, lachrymis solicitasque tuis.

Nunquid inexpertam fas est deludere amantem,

      Quam cogis sacri frangere iura tori?

Gloria quanta tibi fuerit tribuisse puellae

      Exitii causam materiamque, gravis

15

Est cui forma, genus, cui digna favoribus aetas,

      Quae viget ingenio, casta Minerva, tuo!

Lux, mea lux, nostri tandem miserere laboris:

      Quod scelus est, si me deseruisse voles.

Ah, veteris meminisse velis primordia flammae,

20

      Quae tam concordi nos tenuere iugo.

Siqua mihi de te meritorum praemia restant,

      Si tibi me pura simplicitate dedi,

Et colui semperque colam, dum vita manebit,

      Si sequor imperium fida puella tuum,

25

Brachia, si pateris, supplex ad sydera tendo:

      Ne me destituas, dulcis amice, precor.

Ad te confugio, vitae pars maxima nostrae:

      Vnus habes vitae iura necisque meae.

Stat tibi si dure sententia condita menti,

30

      Vt mea tam diro corda dolore premas,

Tolle moras saltem iam iam, finemque labori

      Tandem pone meo, durior Hippolyto;

Inque caput nostrum letali cuspide saevi,

      Quo miseram valeam sic superare vicem.

35

Aspice quam niveos macies iam possidet arctus,

      Et sedeat quantus pallor in ore meo.

Nil miserae superest, nisi claudat lumina somnus

      Perpetuus, servet frigida membra lapis.

Omnia sic unus consumet funera luctus,

40

      Sicque mihi vitae finis acerbus erit!