23. deplorat absentiam ab amica

Non tulit exilium gravius qui vellera Colchis

      Aurea fretus ope Phasidos eripuit,

Nec magis indoluit patrias cum linqueret oras

      Cadmus et ignotam quaereret exul humum,

5

Plura nec Archadia profugus suspiria traxit

      Evander, dubiam matre docente viam,

Quam me nunc miserum crudelia fata secutum

      Cura premit vehemens, excruciatque dolor,

Infoelix quoniam moerens invitus et aeger

10

      Tam procul a domina cogor abesse mea,

Cuius in aspectu posita est mea summa voluptas

      Ac residet vitae portio magna meae.

Illa suis rhoseis laetissima praebet ocellis

      Gaudia, me cuius ora serena beant;

15

Haec facie insanas expellit pectore curas

      Atque animum luctu sevocat illa gravi;

Haec mihi solamenque mali requiesque laborum,

      Praesidium vitae portus et aura meae.

O mea cunctarum lux formosissima rerum,

20

      O mihi delitiae perpetuumque decus!

Quando erit, ut niveos vultus flavosque capillos

      Visam, qui circum lactea colla f1uunt,

Ac tantum possim teneros complectier arctus,

      Figere purpureis oscula rapta genis?

25

Non aliter gelidaeque nives tenuesque pruinae

      Paulatim in stillas solis ad ora madent,

Absentem quam nunc dominam me cura videndi

      Anxia consumit nocte dieque simul.

Aut igitur, redeam, dexter, da, Iuppiter, oro,

30

      Da cito me Floram cernere posse meam,

Aut properet mors atra manus imponere saevas

      Extremumque mihi claudat amica diem.