28. similis querimonia

O mihi saeva dies, nigro signanda lapillo,

      Tristis origo mei principiumque mali,

Lux infausta nimis, tenebris obscurior atris,

      Lux magis, heu, cunctis pernitiosa mihi,

5

Tu me foelicem quondam, nunc tristia cogis,

      Improba lux, querulis aedere verba notis.

Quae mihi, quae postquam tantorum causa malorum

      Maxima debueras initiumque fore,

Hora meae saltem vitae supprema fuisses,

10

      Vltima luminibus hora videnda meis -

Dulcis enim mors est miseris et vivere triste:

      Illa graves finit, haec alit usque vices -;

Nam modo me diris non frangeret unda procellis,

      Nec iactaretur nostra carina mari.

15

Quid mage pestiferum contingere possit amanti

      Quam dominam solito non retinere sinu?

Me miserum mallem Floram sprevisse rogantem

      Quam precibus victam succubuisse meis,

Immitem nobis mallem duramque fuisse

20

      Quam lachrymis nostris se exhibuisse piam.

Tantus enim me nunc luctus, suspiria, curae

      Haud premerent, capiti pernitiosa meo,

Non adeo graviter domina caruisse dolerem,

      Nec tam languerent pectora fessa diu.

25

Laeteas potasse magis conduceret undas,

      Esseque Leucadiae non grave pondus aquae,

Ora serena meae quam mente tenere puellae,

      Vreret et quam me semper acerbus amor.

Tantorum ut fierem vel sic oblitus amorum,

30

      Vrenti vel sic liber ut igne forem!

O quotiens illam fallacia somnia nobis

      Restituunt, quotiens basia nota damus;

O Veneris quotiens solitis luctamur in armis,

      Iungimus et quotiens pectora nuda suis!

35

Sed, postquam ostendunt tantum mihi somnia Floram,

      Somnia fulgenti lucidiora die,

Est et amara dies postquam, causamque doloris

      Praebet et in luctu me facit esse diu,

O ego quam vellem totis dormire diebus,

40

      Clauderet et longus lumina moesta sopor!