11. ad Laurentium loquitur pardus

Hoc patriis uno solabar moesta relictis

      Finibus exilium me subiisse procul,

Maxime Laurenti, quod eram tua dona futura,

      Moribus, ingenio divitiisque potens.

5

Sed, postquam vivens duci me munus acerba

      Mors vetuit, nigras imposuitque manus,

Hoc rogo, ne vitae spernas me munere functam,

      Ac domini foelix sis memor ipse mei.