5. in Lucilium pediconem turpissimum

Obscenum visu nuper foetidumque relatu

      Lucilio evenit, cum futuisset Hylam.

Nanque videns multo foedatum sanguine penem

      Post coitum, timuit obstupuitque nimis,

5

Et simul incertus praecisus num puer esset,

      An cruor is flueret pene vomente suo,

Ambiguusque trahens imo suspiria corde:

      Quaeso, puer, doleat num tibi culus? - ait.

Rettulit ille: Meum fregit tua mentula culum,

10

      Dum clunes agitas, luxuriose, nimis.

Gaudeo - tunc dixit - postquam mihi mentula salva est

      Lucillus -. Ne te destrue, pulcher Hyla:

Nam, mea lux, quanvis forsan, tibi ruga dolorem

      Scissa det, en medicas nunc tibi pono manus.

15

Maxima vis nostro residet virtusque priapo,

      Qualem Pelidae fabula prisca dedit,

Qui repetita suo curabat vulnera telo:

      Sic, ego si rursus irrimo, salvus eris.