47. ad Aufidum Achademicum
Quid me potentum spernere limina
Et plebis auras non sinis, Aufide?
Quid rursus Ascreum per antrum
Verba iubes sociare nervis?
5
O, quam paterno rure beatius
Glebas Sabellis vertere sarculis,
Thauros fatigatos in umbra
Seu gelido recreare rivo,
Et rore campos spargere ductili
10
Frugesque lappis et lolio obsitas
Purgare molirique fraudes
Alitibus nocuis per agros;
Vultu diurni noscere sideris
Imbres et austros, signaque prescie
15
Cornicis, et mergos notare
Alciones, fulicas gruesque,
Aut falce ramos carpere inutiles,
Gemmasque truncis iungere non suis
Ignota quo miretur inde
20
Poma sibi genuisse malus:
His rara centum vina laboribus
Condantur urnis et gravet horreum
Fecunda messis rusticoque
Vsque mihi tepeat culina.
25
Nam quid favores, quid populi mihi
Laudes, Camene, si gelidis sciens
Monstror lacernis et secundo
Cum siliquis caret archa pane?
Regum poete cura potentium.
30
Quondam lapillos et maris Indici
Vincebat argutus libellus
Et cythare pretium canore.
Nunc choa vulgo gratior improbo
Dives monilis fulgor et aurei;
35
Vix unus immensum per orbem
Laude cales viridis corone.