4. AD IOANNEM PONTANVM CARMEN EX TEMPORE

Cum legerem nuper curis accensus amaris

Vranien, Pontane, tuam, lucentiaque astra,

Et coeli stellantis opes, egressa repente

Luxit ut expulsa Sol tempestate voluptas.

5

Carminibus vis tanta tuis, quantam neque Circe

Nec Medea sagax medicis invenit in herbis.

Tristibus applaudunt animis, et grandia cantu

Dulcisono totam rapiunt in gaudia mentem.

Hoc erat Amphion, quo moenia surgere fecit.

10

Hoc erat Orpheo quod agebat flumina plectro.

Foelices igitur, tua qui cunabula primum

Et sacri videre ortus primordia campi.

Si coelo in nostras est tanta potentia mentes,

Vt canit Vranie, tanti si credere fas est

15

Esse vagos astrorum ignes, cillenia certe

Flamma tibi nimium favit, nimiumque potenti

Sydere Phoebaeum pluit in tua pectora carmen.

Te virides inter lauros Baianaque Tempe

Per loca quae fertur coluisse Papinius olim

20

Pierides aluere deae. Nos inter opacas

Mincius eduxit salices per aquatica rura,

Inter arundineas lutris ubi tecta, lacunas.

Propterea mea fila situm sensere palustrem,

Et rudis ex trunco nobis formata saligno

25

Est Lyra, et articuli resides, et inutile plectrum.

Hos igitur tenues orsus primumque futurae

Limen amicitiae ridentibus aspice Musis.