67. in Vitellum
Ventri qui faveat suo procaci
Et latam dapibus gulam superbis
Oblectet vetulo madens phalerno
Nonnullus magis est meo Vitello.
5
Hic, cum stragula linquit et cubile,
Ad cellam pedibus volat citatis
Et tres quatuor aut bibit trientes
Bacchi consule nobilis Camillo,
Consumpta prius aridae selibra
10
Carnis, quae suis vel est iuvenci.
Cum cenam domino parant ministri,
Arridens parasitus ut protervus
Gallinae geminas nates et amplam
Cerviciem, leporis fugacis armos
15
Et cirros rapit unctus ostreorum;
Haec et cuncta simul vorat lupinam
Implens ingluviem tenus palato.
Nuper viderat anserem quod unum
Lato pectore cereisque lumbis,
20
Tam dire miser esurire coepit:
"Anser", tempore dormiens ut atro
Clamaret: "Mea lux, mei lepores,
Anser bellule, corculum Vitelli,
O quot basia dulcibus labellis
25
Infingam tibi cum cocus parabit
Te coctam domino! Anser, anser o mi,
Anser candide, tutor et patrone
Vrbis Romuleae, decus volucrum".
"Anser", denique semper ore habebat
30
Quo desiderio miser periret
Ne tanto, posui quod appetebat.
Tunc ille ut lupus improbus voravit
Pectus, colla, caput, pedes iecurque
Tristi dura cani ossa non relinquens.
35
Proh quid caeca facit libido ventris!
In saevum tulit haec lupum Vitellum.