154. Michaelis Vitezii ad reverendissimum dominum Io. Vitezium,
Episcopum Vesprimiensem ac Viennensem elegia

Pontificale decus, nostro memorabile saeclo;

      Accipe Vitezii munera pauca tui.

Horrida grandisono canat alter bella cothurno,

      Martia quae Gallo Roma sub hoste tulit;

5

Fraternasve acies et notos caede Philippos,

      Et Ptolomaeo funera facta solo.

At mea Musa tuas numeroso carmine laudes

      Dictet, inaequali conspicienda pede.

Mox te grandiloquo referam (modo vita supersit)

10

      Carmine; Smyrnaeo concomitante choro:

Os tibi mite quidem; sed pectus mitius ore;

      Non alia antiqui forma Catonis erat.

Supplicibus facilis, tumidos scis vincere; felix,

      Cui datur ex omni noscere vera loco.

15

Quanta serenati radiat clementia vultus?

      Nec quisquam a miti principe tristis abit.

Sic Titus orbis amor, Romanae gloria gentis

      Audiit a populo vota petita suo.

Docta Maronaeo tu proluis ora liquore,

20

      Eloquiique nitent flumina larga tui.

Sacrarum nosti numerosa volumina legum;

      Iura quidem memori pectore cuncta tenes.

Nec te Tersiten, potius sed Nestora dicam,

      Qui bene tam noris, tam graviterque loqui.

25

Hinc tibi sacratae regum praestantur habenae,

      Omniaque arbitrio stantque, caduntque tuo.

Nec nocuit fortuna tibi, sed victa pudore

      Se facilem tanto praebuit illa viro.

Sint alii certe terrena labe creati;

30

      Te liquet aethereo semine progenitum.