44. ad Amorem

Quid tantum lacrimis meis proterve

Insultas, puer, et semel iacentis

Nequicquam in tenuem furis favillam?

Non sum, non ego, quem putas Marullum:

5

Iam pridem occidit ille, nec superstes

Carae discidium tulit Neaerae,

Quae nunc tot fluviis procul locisque

Illum nominat, ut ferunt, et illum

Suspirat lacrimis dies et horas,

10

Nequicquam profugum vocans maritum.

Ah, ne tu quoque nos, puella, perde:

Sat, o sat miseri sumus superque!

Quid demens laceras genas? Quid ora?

Iam parce aureolis, precor, capillis;

15

Si nescis, meus est, Neaera, sanguis,

Istos quae lacrimae rigant ocellos.

Quod siqua est tibi cura adhuc Marulli

Necdum perditus usquequaque in aevum est,

In te, lux mea, parcere huic memento.