21. ad Somnum

Somne, pax animi quiesque lassi,

Curarum fuga, Somne, saevientum,

Vnus qui recreas fovesque saecla,

Idem regibus et popello inerti:

5

Ecquid, Somne pater, meremur uni,

Cur nos vel fugias adire prorsus

Vel, siquando venis, graves dolorem,

Vsque saevior aspriorque amanti?

An non scilicet est satis, maligne,

10

Quod vivi domina caremus, heheu,

Necdum pectus iners ferimus ense,

Ni tu nos quoque, Somne, territando

Tot horrentibus eneces figuris?

Nam nunc dente ferae petita iniquo

15

Frustra poscere opem, modo videtur

Nostris exanimis iacere in ulnis;

Nunc, aut montibus aviis relicta

Aut sylvis, lacrimis replere cuncta;

Nunc, vasti maris obrui procellis,

20

Aut ultro mediae insilire flammae

Tandem duritiem execrans priorem,

Aut ferro dare pectus hauriendum.

Quae si, Somne, diu putas ferenda,

Nescis, ah, nimias faces Amoris

25

Et quid certa fides queat mariti,

Nescis quam miseris molesta vita est,

Quae laetis quoque saepe finienda.