De Ovidii exilio et morte.
in principio studii

Et iacet euxinis vates romanus in oris.

      Romanum vatem barbara terra tegit.

Terra tegit vatem teneros qui lusit amores

      Barbara, quam gelidis alluit Ister aquis.

5

Nec te, Roma, pudet, quae tanto immitis alumno

      Pectora habes ipsis barbariora Getis?

Ecquis, io Musae, seythicis in finibus aegro

      Taedia qui morbi demeret, ullus erat?

Ecquis frigidulos qui lecto imponeret artus,

10

      Aut qui dulciloquio falleret ore diem?

Aut qui tentaret salientis tempora venae,

      Aut fomenta manu qui properata daret,

Conderet aut oculos media iam morte natantes,

      Aut legeret summam qui pius ore animam?

15

Nullus erat, nullus; veteres tu dura sodales

      Heu procul a Ponto, martia Roma, tenes.

Nullus erat; procul ah coniux parvique nepotes,

      Nec fuerat profugum nata sequuta patrem.

Scilicet immanes Bessi, flavique Coralli.

20

      Aut vos pelliti saxea corda Getae,

Scilicet horribili dederit solamina vultu

      Sarmata ab epoto saepe vehendus equo,

Sarmata cui rigidam demisso in lumina frontem

      Mota pruinoso tempora crine sonant.

25

Sed tamen et Bessi extinctum et flevere Coralli.

      Sarmataque et durus contudit ora Getes:

Extinctum et montes flebant silvaeque feraeque,

      Et flesse in mediis dicitur Ister aquis:

Quin etiam pigro concretum frigore Pontum

30

      Nereidum lachrymis intepuisse ferunt.

Accurrere leves paphia cum matre volucres,

      Arsuroque faces supposuere rogo:

Quem simul absumpsit rapidae violentia flammae,

      Relliquias tecto composuere cado;

35

Impositumque brevi signarunt nomine saxum:

      "Qui iacet hic teneri doctor amoris erat."

Ipsa locum late sancto Cytherea liquore

      Irrorat nivea terque quaterque manu.

Vos quoque, Pierides, vati libastis adempto

40

      Carmina, sed nostro non referenda sono.