15. ad Leonicum Thomeum:
in Andrellem et Brentium defunctos, hunc extra patriam,
illum in patria, sed violento ictu inimici

Quo me vix lachrimis loqui

Conantem revocas, docte Leonice,

Vt qua iam solitus lyra

Lusus in iuvenes ludere virginum

5

Hac, heu, dura sodalium

Lugenti moduler funera naenia?

Quondam flebiliter canens

Aequales teneris ponere compulit

Sappho verticibus comam

10

Dum carae Libitinam celeres nimis

Iniecisse manus dolet

Timadae. Iuvenem haec nuper amabili

Nodo nexueram pium

Et nunc ipsa pari saucia vulnere

15

Et taedas et hymen parans

Sperabat fore felicius omnia,

Cum illi Parca fugacia

Velox colligere stamina turbidae

Furvum Persephones thorum

20

Fulgenti thalamo praetulit invida.

Quid mirum faciles nurus

Expressa aeolio carmina barbito

Movisse, e propriis feras

Silvestres trahere blanda cubilibus!

25

Non nobis ea vis neque,

Quanquam sub tenero pectore nobilis

Virtus occidit et labor

Immensus referens iam prope praemia,

Luctu possumus hanc levem

30

Saltem quo volumus flectere voculam.

Sed quis vos iuvenes satis

Digne ornaverit? Heu, quis lachrymis satis

Tunc indulgeat, ut gravi

Ictu te lacerum viderit, Atticae

35

Linguae non modicum decus

Caris ante diem rapte parentibus,

Andrelles, patriaeque? Quis

Non iam firma parum duxerit omnia

Humana et lachrymabilis

40

Fortunae miseris subdita casibus,

Qui, Brenti, te animal procul

Ab dulcis patria, tacte virilibus

Vix annis, violentius

Efflasse audierit, Pieridum sacram

45

Graiarum et Latialium

Et morum pariter nobilium domum?

Heu mortalibus optima

Vt raptim fugiunt! Vivere qui cupis

Felix credere desinas

50

Humanis nimium conditionibus.