16. ad Pandulfum Malatestam principem

O grandes referens avos imago

Gentilis proprio indolis decore,

Virtuti quoque patriae superstes

Spes et exoriens decus tuorum,

5

Pandulfe, en tibi quantacunque nervis

Conatur mea barbitos sonoris

Offert se nec habet magis quod optet,

Quam siquid tibi mulceat quod aurem

Interdum moduletur et quod atras,

10

Siquae sint, valeat levare curas;

Si tanto tamen haec potest honore

Dignari, superum annuente rege,

Vt non nil iuvando prosit,

In te non alia licet feratur

15

Gratia nisi qua fidelis olim

In Persam dominum manus potentem,

Quae cum nil aliud valeret, illi,

In promptu quod erat, verenter undam

Haustam fonticulo obtulit propinquo.

20

Quod rex non mage vilitate munus

Quam rem ex animo atque mente prorsum

Metitus pariter recepit illum

Affectum bene, qui dedit, remittens.

Qua freti ratione tum corollis

25

Tum pomis quoque vilibusve libis

Magnos agricolae deos adorant.

Nec fas est dare pauperem quod ultra

Si det est grave: computant et ipsi

Tunc census hominum nec est probata

30

Res divis magis ulla quam voluntas.

Hanc autem tibi iam diu dicatam

Prae me carminibus fero, sed haec sint

Num illi consona, quem velim, decori

Expecto dubius quid ore librent

35

Docto qui facilem colunt Minervam.