14. ad Fuscium Thomeum de Ioanne Laurentio Veneto

Sunt vera, Fusci, quae mihi de tuo

Laurente narras saepius? Vt graves

Virumque curas et deorum

Consilio meditetur aequo.

5

Interque summos, implacidum decus,

Aestus honorum mobilius iocis

Deducat interdum morantem

Collibus Euganeis Camoenam,

Quae laetus olim scandit in Aonas

10

Montis, et illhic virgineos choros

Invisit audax, et soluto

Castalium bibit ore nectar.

Ergo aut ferenti grandia dextera

Tractat potentum munera principum

15

Dulcesque opum fructus honestae

Consequitur segetis beatus,

Aut, atra fronti nubila differens,

Perfundit alto carmineis et lyrae

Ardore mentem, dein recepta

20

Pyndaricum movet arte plectrum.

Tum vero ceu cum nubibus arduis

Coactus imber constiterit Noto,

Mox ingruit terris ruitque

Crebrior innumeris harenis,

25

Sic ille grandi turbine concitus

Vivacis aurae fertur in abditas

Regumque laudes et deorum

Plurimus, atque virum per ora

Diffundit illos, et graviter situ

30

Premente denso carmine vendicat.

Quid? Cum patenti alvo fluente

Leniter et vitreo liquore

Descendit acris per medias faces

Saevae puelli matris et igneos

35

Dulcis iuventae secum amores

Praeteritos vacuus recenset,

Tunc omnis illi molliculus iocis

Ridet venustis in labiis decor,

Et gratiae ludis, et omni

40

Implicitae veneres lepore.

O quanta puri pectoris est fides!

Quam non medelae vulnificum patet

Telum, quod insedit medullis

Iam penitus teneris ab annis!

45

Sic quondam Erichthei filia coniugis

Haerebat ardor pectoribus sui

Semper, nec unquam corde Procrin

Aeolides Cephalus movebat,

Quanvis, Himeti vertice dum feros

50

Sectatur apros, hunc male cognitum

Aurora quadrigisque raptum

In gremio roseo foveret.