57. Marci Maruli responsio

Angebant, Francisce, mei me funera fratris;

      Nulla quies lacrimis nec modus ullus erat.

Omnibus ex illis fuit hic carissimus unus,

      Quae quandoque animo grata fuere meo.

5

Non sic ipse suum dilexit Castora Pollux;

      Euryalus Niso non ita gratus erat.

Illius affatu iucundo saepe fruebar;

      Nullo me facto laeserat ille suo.

Promptus et urbanis fuerat disponere rebus;

10

      Et regere inde suos sedulus usque lares.

Illius cultu largo magis ubere glaebae

      Frugibus implebant horrea nostra suis.

Aprici colles et consita vitibus arva

      Vina cadis nostris vix capienda dabant.

15

Interea mihi multa quies et tempora laeta

      Mens tamen in musis ingeniumque fuit.

Nunc illo amisso successit cura quieti;

      Dispulit adveniens otia longa labor.

Quaeque aderant nobis, procul effugere Camenae

20

      Deseruitque meam Pegasis unda sitim.

Denique pressus ego tantorum mille laborum,

      Optabam vitae fila suprema meae.

Ast ubi missa mihi tua nuper carmina legi,

      Solamen casus grande fuere mei.

25

Abstersi lacrimas luctumque recedere iussi,

      Compulsus monitis consiliisque tuis.

Di tibi pro tali persolvant munere grates

      Fataque dent fatis candidiora meis.