2. Faunus ad Nympeum fluvium.
Fictum pro antiquo

Quid tibi nobiscum est, fluviorum infamia, Nympeu?

      Flecte alio cursus, perniciose, tuos.

Flecte procul, removeque meo vestigia luco:

      Impurum sacra non decet ire via.

5

Quantum Baianas fregit lascivia villas,

      Criminis articulus parsque pusilla tui est.

Huc veniunt mixtae pueris de more puellae,

      Inque tua, posita veste, natatur aqua.

Lusibus interea duxisse procacibus horas

10

      Nequitiaque iuvat continuare diem:

Cumque libet, mediis passim iunguntur in undis,

      Lascivum femori conseriturque femur.

Tu tamen haec pateris, nec te mea numina tangunt,

      Ante oculos fieri turpia probra meos.

15

Quin etiam si quid specto, et spectare necesse est,

      Illi se improbius liberiusque petunt,

Permolitur pueroque puer, pactique vicissim

      Obscaenos agitant nostra sub ora modos;

Meque vocans uda media inter savia lingua,

20

      Crissat ab imposito fixa puella mare.

At mihi tum mediae saliunt tentigine venae,

      Surgit et in cornu spina recurva suum.

Omnia sed parvi facerem tamen: hoc mihi magno est,

      Hoc dolet, hoc aequa non ego mente fero:

25

Adsueti longa cum sint in crimina culpa,

      Concubitus fugiunt qualibet arte meos,

Sive Lycam puerum coepi mollire precando,

      Seu tacitus, qua se fert Telesilla, sequor.

Ille preces non audit amantis, at illa sequentem

30

      Praevolat, et tardum ludit, ut aura, senem.

Non tu parva meo praebes alimenta furori,

      Amnis moeche, et vos insidiosa vada:

Nam neque nos olidi vincunt pruritibus hirqui,

      Nec sum Lampsacio castior ipse Deo.

35

Quod si me Cybele curat iustissima mater,

      Quam penes est bruti fasque nefasque soli,

Invisi latices fundo pereatis ab imo,

      Vosque petant sicci traiiciantque pedes.