7. ad Petrum Bembum

Me tacitum perferre meae peccata puellae?

      Me mihi rivalem praenituisse pati?

Cur non ut patiarque fodi mea viscera ferro

      Dissimulato etiam, Bembe, dolore iubes?

5

Quin cor, quin oculosque meos, quin erue vel quod

      Carius est, siquid carius esse potest.

Deficientem animam quod vis tolerare iubebo,

      Dum superet dominae me moriente fides.

Obsequiis alius faciles sibi quaerat amores,

10

      Cautius et vitet tetrica verba nece,

Qui spectare suae valeat securus amicae

      Non intellecta livida colla nota,

Quique externa thoro minimi vestigia pendat,

      Dum sibi sit potior parve in amore locus:

15

Me potius fugiat nullis mollita querelis,

      Dum simul et reliquos Lydia dura procos.

Parte carere omni malo, quam admittere quemquam

      In partem; cupiat Iuppiter, ipse negem.

Tecum ego mancipiis, mensa, lare, vestibus utar;

20

      Communi sed non utar, amice, thoro.

Cur ea mens mihi sit, quaeris fortasse, tuaque

      Victum iri facili me ratione putas.

Ah! pereat qui in amore potest rationibus uti;

      Ah! pereat qui ni perdite amare potest.

25

Quid deceat, quid non, videant quibus integra meus est;

      Sat mihi, sat dominam posse videre meam.