Andrea Ammonio carmina, 5

Testo base di riferimento: C. Pizzi, 1958

Cura dell'edizione digitale: Daniela Marrone


5. ad dominum Ricardum episcopum Vintoniensem

Ledeos olim fratres per vota vocabant

      Aequoris et caeli cum timuere minas,

Et nunc cum surgit tempestas navita Erasmum

      Invocat, hunc praefert omnibus ille deis.

5

Ad te ego confugio, praesul, dignissime sacrum

      Cui pridem cingat trina corona caput,

Per quem crudeles multi evasere procellas,

      Aequora tu nostrae mitia sterne rati,

Saevis iactatam ventis tu dirige cymbam,

10

      In summo velo prospera flamma mica.

Huius me vestri ubertas et maxima rerum

      Copia cunctarum famaque multa soli,

Regis et in primis commovit plurima virtus

      Desererem ut patriae moenia cara meae

15

Desererem ut magnae iucunda palatia Romae

      Nec paucis annis parta sodalitia

Vt magnum metirer iter, vicinaque caelo

      Transirem Scythica saxa adoperta nive,

Traicerem oceanum, et cete insana viderem

20

      Ructato nobis eripere imbre diem.

Ne tunc haec temere dicas me adisse, fuere

      Qui me promissis allicuere suis,

Omnia quae venti cum spe per inane tulerunt

      Inque istis inopem me statuere plagis.

25

Quod tua ni bonitas, miserae pater optime turbae,

      Spem mihi praeberet, vita molesta foret.

Tu facis ut ventos ausim sperare secundos,

      Prendere et ut portum me quoque posse putem.

Nam quid ego a tali non sperem praesule? Cuius

30

      Pectora religio cum pietate colit,

Quem sacrae tenerum formarunt Pallados artes

      Quis vacuum studiis non sinet ire diem.

Quod raro invenias qui certus amicus amico est,

      Promissam gaudet qui superare fidem,

35

Qui tot humo erexit mortales, quot neque longo

      Connumerare die lingua diserta queat,

Qui sit apud Regem summus, qui plurima possit

      Sed prodesse velit plus tamen atque potest.

Hanc quoque ne temnas, oro, pater optime, laudem

40

      Meque tuo dignum duc, precor, auxilio.

A te servatos inter me pone clientes;

      Si meritus non sum, laus tua maior erit.

Non ego magna peto, modo sint alimenta, benigne,

      Et servus dicax regius esse sat est.