2. ad Albertum Lolium

Qui cupit, o Loli, felicem degere vitam,

      Securus ruri transeat ille dies.

Rura voluptates praestant, grata otia vates

      Sumunt, rure levi sibilat aura sono.

5

Et volucres querulas emittunt gutture voces,

      Et passim in pratis pascitur omne pecus.

Foenora dant segetes, oneratis vina racemis

      Pressa ferunt domino rura beata suo.

Rura levant curas tristes, placidamque quietem,

10

      Et molles somnos pacis amica ferunt.

Haec olim Heroas Curios habitasse, feruntque

      Haec et Scipiadas, Fabriciosque graves.

Aurea Saturnum referentem saecla beatum

      Fecerunt magnis rura habitata Deis.

15

Quidquid ad humanae respectat commoda vitae

      Praebent rura, animi, corporis atque bonum.

Quodque magis, laudare bonum cum saecula civem

      Vellent, laudabant tunc nisi ruricolam.

Fortis arator erat bello, fortissimus armis,

20

      Et clypeo magnus, clarus et arte togae.

Non puduit veteres Romanos vertere terram,

      Non durum curvo frangere dente solum.

Saepius et stiva ad fasces veniebat in urbem,

      Pascebatque suas ipse Senator oves.

25

Nec fuit opprobrio sanctum degisse Senatum

      In prato, atque humili tunc habitasse casa.

O fortunatos illos qui rura colebant,

      O tunc felices qui coluere casas.

Nam vere vitam tunc agnovere beatam,

30

      Ipse timor ferri tunc procul omnis erat.

Non enses, galeae, ferri non horrida massa

      Tunc fuit, immitis nec faber ullus erat;

Sed ferro subigebat humum contentus arator,

      Edoctus plaustro iungere colla boum.

35

Rura igitur quicunque colit, Clarissime Loli,

      Delicias omnes hic habet, estque probus.

Hic pacem quaerit, qui rus colit; arva colenti

      Curae absunt tristes, et procul invidia est.

Et sua discedens terris vestigia fixit

40

      Iustitia in nivea ....... rura toga.

Rura igitur, Loli, laetus cole, sacra colentem

      Te facient tandem rura, Deumque, vale.