3. de coma Furniae

Sparserat intonsum Zephyro mea Furnia crinem

      Et steterat fusa candida colla coma.

Assyrio molles flagrabant rore capilli,

      Cui cedat patrias dives Arabs segetes.

5

Demissi hi niveis humeris sensim illudebant,

      Aurorae quales per rosea ora fluunt.

Dein flavum undabat diductis crinibus aequor,

      Nam maris aurati praebuerat spetiem.

Excepere auras, illis ut, forte relicto

10

      Idalio, errandi consilium fuerat,

Aligeri pueri, et circum strepitantibus alis

      Accurrunt cuncti, depositis facibus.

Haesere hic paulisper luminis admirati,

      Cuius ad aspectum vix bene constiterant. .

15

Implicitis tandem inter se manibus digressi

      Ambrosii crinem verticis insiliunt.

Hos et sensisses passim tibi dicere, et illos:

      "Aut temere, alma Venus, diceris orta mari,

Fluctibus aut ex his prodisti in luminis oras

20

      Quos cumulat flavo vertice caesaries".

Risisti, teneraque manu dum forte capillum

      Colligis, et docta ne fluat arte vetas,

Erranteis strophio albenti connectis amores:

      Apta tibi intonsae vincla dedere comae,

25

Vnde etiam infractis meditantur retia nodis

      Et mi alios praeter flammea texta parant.

Non capti certant contra se demere vinclis,

      Solvere nec dulces his labor est laqueos,

Nexibus astringunt sese sed quamlibet arctis,

30

      Ireque in aeternos discupiunt laqueos.

Nimirum stellis ardentibus intertextam

      Aucturam norunt sydera clara comam,

Sic Ariadneae fulgent nunc dona coronae

      Et Berenicaei verticis exuviae.

35

Parcite tuque Ariadna tamen, tuque Berenice,

      Vobis haec visa est dignior esse polo.