9. de ira, ad Paulum Vrsinum
Nocte si quando media repente,
Dum tibi obrepens sopor ambit artus,
Paule, consurgitque Aquilo, trucemque
Fertur in Eurum:
5
En vago excussus tonitru, fenestras
Luce rimosas rutilare cernis,
Quam ciet creber Iovis huc et illuc
Ventus, et ignis.
Interim praeceps nebulas Orion
10
Torquet abruptas, ut ab axe credas
Mole subductum bibula per auras
Nerea duci.
At simul fessi posuere venti,
Solque disiecit tenebras sub ortum,
15
Surgis, explorans quid atrox ruinae
Gesserit imber:
Cernis heu moerens, ut agros olyvis,
Vt nemus passim trabibus revulsis
Straverit, littusque putri gravarit
20
Africus alga.
Flent lacessito tibi cuncta vultu.
Hic Ceres, Floraeque nitor, Paterque
Vitium sensere Iovem ruentem
Grandinis iras.
25
Quae semel vento ruit acta pinus,
Haud reviviscit, nec acer, nec ilex.
Nescit heu certa, semel hinc quod exit,
Lege reverti.
Non minus si quando furor virum, quem
30
Ius potens irae decet, incitarit,
Ah quibus se se veneranda larvis
Turpat imago.
Frons trahit vultus, oculosque torvis
Asperat flammis, tremebunda livent
35
Labra, dens frendit, micat impedito
Lingua palato.
Iurgii tandem via vi patescit,
Fulgur et linguae crepitat solutae,
Mens cadit vesana, caduntque lapso
40
Pectore sensus.
Victa quin morum gravitas fugatur,
Virque, qui consors modo erat Deorum,
Mugit ut bos, ut leo rugit, utque
Sibilat anguis.
45
Mox ubi lapsae Eumenides quierunt,
Mensque redduxit sibi se, procellam
Cernit ingentem miser, et peremptos
Fulmine mores.
Verba succurrunt, reditura demum
50
Si redit noster, repetitque fontem
Mintius, vel signa queunt Olympi
Vertere cursum.
Ingemit secum, nec humi iacentes
Sublevat demens oculos, nec inde
55
(Tam pudet fusae gravitatis) uti
Audet amico.
Ira, si obluctans animum triumphat,
Tu tibi servis; at inermis abs te
Tunc fugit, cum te premis, estque summa haec
60
Palma laborum.