29. in Apianum poetam
Castigas Apiane, nescio quo
Me dicto sat acerbiore, quam quod
Te, tuique pares, putem decere.
Cum sis doctiloqui gener Maronis:
5
Qui nuptum tibi dat suam poesim;
At cum expers, et inops, et imperitus
Sis Evangelii, phrasimque pressam
Contemptor fugias: mones iniquo,
Me inculcare modo sacris Camoenis
10
Nomen barbarum, et insolens Iesu.
Quare, si sapio, mihi cavere
Posthac debeam, et expolire Musas.
Nam se, quisquis amat vocabulorum
Id miscere genus lepore, praefert
15
Non nisi aridulum, et malum poetam.
Sic culpas Apiane: nosque magno
Das prorsus vitio, atque ineruditos
Hac de barbarie vocas poetas.
O factum male, fila me ne eburni
20
Plectri consona polluisse Phaebo?
Incusas Apiane saepe nostro
Me poemate nominare Iesum?
Incusas merito: quod illud altum,
Ac divinitus ante secla magnae
25
Impostum Sophyae, typum salutis
Secum nomen habens, scelus videtur,
Et sensu, et calamo, oreque impudico
Me versare nimis licentiose.
Nam quis frugi hominum, sequax ve Iesu,
30
Qui dignum sine suavitate Iesu
Se ducat bene nominare Iesum?
At tibi o Apiane dissipator
Castae simplicitatis, istud atrum
Tuum sacrilegum caput teretur
35
Ictu fulmineo: qui adulter omnis
Bonae iustitiae, hoc salubre nomen,
Sanctumque, egregiumque, mysticumque,
Vocas barbarum, et insolens, minusque
Musarum auribus arte commodatum.
40
At tu barbare barbarissimum te
Praefers, et rigidas bibisse tygres:
Qui sis tam petulans, procaxque laeno
Vestrae grammatices, ut almum Iesu
Nomen despicias, quod ipse Apollo,
45
Et Musae, et Charites, et elegantum
Quantum est laurigeris scholis leporum
Formidant, venerantur, atque adorant.
Quare summoneo ne ineptiarum
Tot demens cumules; et admoneri
50
Consulto patere, admones qui acerbe
Sic nos tam resonum referre nomen.