42. tumulus Candidi Castelionaei

Arma, supercilio quae templi affixa viator

Suspicis ad tumulum rutilantia, Candidus ille

Castelio, dux ille ducum celeberrimus, ille

Agminis adversi terror, virtusque suorum,

5

Gestabat, patriaeque suae assignabat honori.

Mirum quam se se dura inter bella ferebat

Impiger hic heros: cui multi ponderis ipse

Mars genitor dederat nuper thoraca, simulque

Fulmineum, gladium, et galeam cervice comantem.

10

Indefessa viri quae vis, quae gloria, quae laus,

Quisve animus, quod robur erat, novere phalanges

Adversae toties fusae: cum praelia miscens,

Aut clava, aut mucrone hostes caedente fugabat.

Vos etiam Insubres, etiam gens clara Cremonae,

15

Quondam fumivomis Venetorum obsessa metallis,

Castelionaei Ducis acta ingentia nostis.

Primus ibi ante alios cunctis qui cernuus urbis

Conscendit miro ausu propugnacula tantae;

Quem non saxa, trabes, et edaci pulvere flammae

20

Deterrere unquam poterant, quin ferreus ille

Hostibus in mediis vastam per vulnera caedem

Spargeret, ac se se pulchra cum laude referret

Ad socios, magnoque ducum legeretur honore.

Ergo age clara viri tollamus gesta potentis,

25

Spargamusque alacres victrici fronde sepulchrum.

Martia Pina suo felix gratetur alumno;

Cuius ob insignes titulos, ac nominis auram,

Expulit hesperias longa obsidione, catervas.

Nosque poetarum minimi (quando inclyta magni

30

Facta Ducis merito nequeamus ferre cothurno)

Saltem hoc mantoi recitemus carmen Homeri:

"Candidus insueti miratur limen Olympi".