17. ad agellum suum

Venuste agelle, tuque pulchra villula,

Mei parentis optimi

Olim voluptas, et quies gratissima

Fuistis: at simul senex

5

Terras reliquit, et beatas caelitum

Petivit oras, incola

Vos alter occupavit, atque ferreus

Amabili vestro sinu

Me lacrimantem eiecit, et caris procul

10

Abire iussit finibus.

At nunc, amica rura, vos reddit mihi

Farnesii benignitas.

Iam vos revisam, iam iuvabit, arbores

Manu paterna consitas

15

Videre, iam libebit in cubiculo

Molles inire somnulos,

Vbi senex solebat artus languidos

Molli fovere lectulo.

Gaudete, fontes, rivulique limpidi;

20

Heri vetusti filius

Iam iam propinquat, vosque dulci fistula

Mulcebit, illa fistula,

Quam vestro Iolae donat Alcon Maximus,

Vt inclyti Farnesii

25

Laudes canentem Naidum pulcher chorus

Miretur, et Pan capripes.