26. ad suavissimum sodalem suum

Senex palustribus loquacior ranis,

Turbaque semper garrula cicadarum,

Tu nunc relictis villulis Capenatum,

Sinu Bononiae educaris in dulci,

5

Qua civitate delicatior nulla est;

Vitamque laetam vivis atque felicem

Fruens Morono, strenuoque Cervino,

Quos publicarum cura nobilis rerum,

Ardensque ad alta sidera evehit virtus.

10

At cum reversus ad tuos agros, tristi

Silentio miser, otioque marcesces,

O quam vicem tuam dolebis! et caeli

Lucem nitentem quam videbis invitus,

Cum vita morte iam videbitur peior!

15

Senex dicacule, et facete nugator,

Festivitatis magne amator urbanae,

Dic, caprimulgos inter atque fossores,

Et senticosa rura gentis insulsae

Quid dulce poterit esse, quidve iucundum?

20

Cum quo iocando tunc dabitur ineptire?

Quis elegantes ventitabit ad coenas?

Cui post Falerna vina de malo, et sacro

Libro venena versuum propinabis?

Megaera, non Camoena, quos tibi dictat,

25

Vt iis acerba pestilentior peste

Tuos sodales eneces; quibus centum

Abesse millia passuum, nihil prodest;

Nam charta taetro infecta carminum tabo,

Quam saepe doni maximi loco mittis,

30

Modis legentum corda polluit miris,

Vt liberare languidos suis succis

Nec ipse Phoebus, ipsa nec Salus possit.

At tu poeta letifer, tuos, quaeso,

Amiculos ne perde peste tam dira,

35

Sed pessimis iam pone versibus finem;

Saevire vel si pergis, hostibus saevi.