62. Turunda

Illa ego, illa Turunda, rusticorum

Quae spurca fieri manu solebam,

Vt turdos caperem, cibus dolosus,

Nunc domum Iovis incolo supremi,

5

Ad caelum hendecasyllabis vocata

BLOSI, candidi, et optimi poetae.

Hic me pulchra iuventa delicatis

Confectam manibus suis, deorum

Ad mensam aureolo ferens canistro

10

Omnes exhilarat. Vorat iocosa

Ore purpureo Venus Turundam:

Implet Iuppiter os suum Turunda:

Turundam ambrosiaeque, nectarique

Praefert Mercurius: deum palato

15

Nil est denique gratius Turunda.

Immo dique, deaeque cum Turundae

Nil dulcedine posse comparari

Arbitrantur; et omnium Turunda

Praestantissima iudicor ciborum.

20

At tu, culte poeta, qui facetis

Tuis versibus evehens ad astra,

Me misces dapibus deorum, amicos

Illos experiare semper; et cum

Terras liqueris, ad tuam Turundam

25

Fruendam venias, receptus almi

Iovis concilio, sacraque mensa.