17. ad Petrum Carnesecum

O dulce hospitium, o lares beati,

O mores faciles, o Atticorum

Conditae sale collocutiones,

Quam vos aegro animo, et laborioso,

5

Quantis cum lacrimis miser relinquo!

Cur me saeva necessitas abire,

Cur vultum, atque oculos, iocosque suaves

Cogit linquere tam venusti amici?

Ah reges valeant, opesque regum,

10

Et quisquis potuit domos potentum

Anteponere candidi sodalis

Blandis alloquiis, facetiisque.

Sed quamquam procul a tuis ocellis,

Iucundissime CARNESECE, abibo

15

Regis imperium mei secutus,

Non loci tamen ulla, temporisve

Intervalla tuos mihi lepores,

Non mors ipsa adimet. Manebo tecum,

Tecum semper ero, tibique semper

20

Magnam partem animae meae relinquam,

Mellite, optime, mi venuste amice.