47. ad Hieronymum Pontanum

Quod, HIERONYME, patriis ab oris,

Cornelique Foro procul remotus,

Nunc urbem maris incolo Hadriani

Reginam, modo Romuli superbas

5

Arces praefero, vel venusta rura

Casertae, nihil est profecto, cur me

Amantem patriae parum arbitrere.

Ante urbes alias, et ante me ipsum

Illam semper amavi, et usque amabo,

10

Dum sensum mihi caelites amandi

Concedent. Itaque ipsa magnitudo

Amoris facit, ut carere malim

Optata genitrice, quam videre

Illam armis, odiisque saevientum

15

Natorum laniatam. Acerba fata

Cives praecipites agunt, nec ulla

Tangit cura parentis efferatas

Mentes. Cur igitur colam paternos

Lares? num ut videam meis ocellis

20

Vias sanguine civium meorum

Manantes, et ubique tecta saevo

Igne ardentia? quin meas ad aures

Nefanda haec scelera, impiaeque caedes

Quando perveniunt, abire ad Indos,

25

Et ultra Oceanum opto, quo nec ipsum

Nomen dulce mihi, simulque amarum

Corneli penetret Fori, nec ulla

Ruentis patriae venire possit

Fama, quae mihi sic acerba, sic est

30

Taetra, atque horribilis, deos ut hercle

Noctes atque dies rogare pergam,

Vel servent patriam meam, vel ipsi

Dent mihi subita perire morte.