66. ad Donatum Rullum

Quis cuncta possit, RVLLE, pericula

Motusque mentis dicere turbidos,

Qui saevientis instar undae

Nos variis agitant procellis?

5

Hinc proeliatur sollicitus timor,

Hinc spes bonorum credula: gaudium

Nunc tollit alte, nunc doloris

Deiicimur furibundo ab aestu.

Non sic benignus caelicolum pater

10

Humana finxit corda: sed insolens

Nos fastus ad tumultuosa

Haec freta praecipites adegit.

Cum vita nullis ante laboribus

Turbata cunctis afflueret bonis,

15

Nec mortis occurrens imago

Cor trepido quateret tumultu.

Quod ergo tantis auxilium est malis?

Ecquid Platonis docta volumina,

Cultique praeceptor Lycei

20

Sollicitam recreare mentem,

Modumque curis figere tristibus

Possunt? vel auri perpetuo fluens

Rivus? vel in sublime tollens

Per titulos popularis aura?

25

Fomenta sunt haec prorsus inania,

Luduntque falsa vulgus imagine,

Vulgique primores, acuti

Viribus ingenii tumentes.

At tu, beatam ducere si cupis

30

Vitam periclis liber ab omnibus,

Adhaereas Deo, piaque

Mente sacrum venerare Numen.

Hinc hauries veram et sapientiam,

Verumque honorem, et divitias, ferus

35

Quas nec tyrannus, nec tremendi

Vis rapiat truculenta belli.

Quidquid bonorum cernitur uspiam

Hoc fonte manat; quo sine, quis, licet

Terrasque, caelitumque regna

40

Possideat, miser usque vivet.