7. argumentum psalmi XII

Benigne caelitum pater, serva, obsecro,

Opemque fer; paucissimi

Nam sunt, quibus confidere, ac possim meam

Tuto salutem credere.

5

Mendacio iam pulsa turpi veritas

Recessit alma ab urbibus,

Fidesque sanctusque pudor, et soror illius

Sinceritas amabilis.

Quod si quis umquam blandiatur, et omnia

10

Loquatur ore dulcia,

Tu vero ab illo tibi potissimum cave.

Te, lingua blanda, ab improbo

Avellat ore praepotens rerum Deus:

Tu, magna qui semper loqui

15

Gaudes, eum iratum, tuaeque vindicem

Linguae protervae sentias;

Tu qui furore percitus: "Lingua mea

Opes mihi, et potentiam,

Dicis, parabo; liberum os gero, et geram

20

Semper; quis imperat mihi?".

At haec nefandus dum nefaria evomit,

Caelestium rex maximus

Orationis impiae superbia

Commotus: "Exsurgo iam, ait,

25

Exsurgo, iamque opem salutarem affero

Benignus afflictis: mihi,

Qui vexat illos, impius poenas dabit".

Sincera verba Numinis,

Auroque puriora sunt purissimo,

30

Quod igne saepe ac saepius

Purgavit artifex, monile regio

Sponso laborans nobile.

Tu gente nos ab impia, rex optime,

Servabis, et clementiae

35

Scuto tuae firmissimo tela hostium

Longe repelles omnia.

Tuti vagantur improbi, et bonis malam

Pestem, dolosque comparant,

Contaminata mente cum vir urbibus,

40

Servire dignus, imperat.