12. psalmi XLII

Vt cerva fontem anhela quaerit anxie,

Quam vis canum sagacium

Vexavit, urit arva dum Sol igneus;

Sic te, pater dulcissime,

5

Desiderat anima mea, cor meum tuam

Sic expetit praesentiam.

O si nivea lux illa fulgeat mihi,

Cum liceat ad templum Dei

Adire, et hymnos Numini augustissimo

10

Cum gente sancta dicere!

Noctes, diesque lacrimae tristissimae

Fuere pro cibo mihi,

Dum continenter sciscitantur impiae

Gentes, Deus meus ubi sit.

15

Cur ille, dicunt, exsulem servum suum

Tantis relinquit in malis?

Iam fracta virtus ponderi succumberet

Rerum asperarum, nisi bona

Fulciret illam spes, et animum reficeret

20

Iucunda cogitatio,

Nimirum adhuc tempus fore, cum ad amabilem

Redibo laetus patriam.

Tunc me meorum multitudo civium

Immensa gratulantium

25

Templum Dei deducet ad sanctissimum:

Tunc civitas clamoribus

Faustissimis sonabit, omnia tinnulis

Late sonabunt plausibus.

Ergo bona tibi tanta, o anima mea, a tuo

30

Promissa cum scias Deo,

Cur non dolori iam modum figis? mihi

Cur omne tollis gaudium?

Committe iam, committe praesentissimo

Tuam salutem Numini;

35

Nam liberati ab omnibus malis adhuc

Agemus illi gratias.

Haec saepe mecum colloquor: sed intimis

Resurgit in praecordiis

Quandoque tanta vis doloris anxii,

40

Vix ut queam resistere.

Quapropter ad tui memoriam nominis

Amabilem saepissime

Recurram, o unica spes mea, o lux, et salus

Carumque solamen meum:

45

Dulcescet illa amaror omnis; et animo

Illa eluet curas meo.

Quamquam paterna sum fugatus a domo,

Vastasque solitudines

Iordanis, aviosque saltus Hermoni,

50

Inhospitalem et Mizarum

Exsul peragro, rerum egenus omnium,

Numquam tamen tui, pater,

Non meminero, numquam effluet animo meo

Dulcissimum nomen tuum.

55

Eheu dolorem urget dolor, neque ulla fit

Laboris intermissio.

Vt densus imber, visque saeva grandinis

Ingente glomerati agmine

Cum turbulento decidunt ex aethere,

60

Magnis et omne motibus

Caelum quatit tonitruum horrisonus fragor,

Sternuntur agri, sternitur

Seges virescens, rura plenis omnia

Natare fossis rusticus

65

Miratur; heu tali, pater, miserum agmine

Gravium malorum usque obruis.

Sed tu serena placidus intueberis

Me fronte tandem, et candida

Lux pellet horridas tenebras: interim

70

Manente nocte desinam

Laudes tibi numquam canere, numen tuum

Numquam precari desinam.

Dicam tibi flens: O salus, lux mea,

Cur tamdiu immemor es mei?

75

Cur lacrimis, dolore, luctu maceror,

Dum vexat hostis barbarus?

In frusta corpus omne concidunt meum,

Et me miserrime enecant,

Dum continenter sciscitantur impiae

80

Gentes, Deus meus ubi sit.

Cur tristis es, anima mea? cur numquam mihi

Per te licet quiescere?

Committe iam, committe praesentissimo

Tuam salutem Numini;

85

Nam liberati ab omnibus malis adhuc

Agemus illi gratias.