32. argumentum psalmi CXXXVII

Dum nos ferarum gentium crudelitas

Desideratae patriae dulci solo

Exterminatos detinet, iuvat procul

A civitatis barbara frequentia

5

Sedere solos sola propter litora

Euphratis. Hic comantium nostras lyras

Suspendimus ramo salicum, et uberrimam

Vim lacrimarum fundimus, tui, Sion

Dulcis, recordantes, tuamque, maxime

10

Rex caelitum, orantes opem ore supplici.

At interim adiens pastor errantis gregis:

Cantate nobis, ait, aliqua de canticis

Vestris: quid istae pendulae tacent lyrae?

Qui nos queamus, obsecro, animum inducere,

15

Vt canticum sanctissimum nostri Dei

Cantemus istis exsulantes in locis?

Si oblitus umquam fuero, sancta civitas,

Tui, mea quoque oblita dextra psallere

Amabiles numquam lyra eliciat sonos.

20

Adhaereat lingua mea faucibus meis.

Ne canere possim, nisi ego meminero tui,

Nisi cuncta acerba erunt mihi, et amarissimo

Amariora felle, donec moenia,

Tuumque templum restituta videro.

25

At tu, nefanda facta qui mortalium

Vltrice punis dextera, taeterrimi

Idumaeorum sceleris usque sis memor;

Qui, dum periret civitas tua, impios

Hostes furentes vocibus nefariis

30

Sic incitabant: Pergite agedum, et omnia

Vastate; ferro et igne cuncta evertite.

Babylon superba, et omnium miserrima,

Beatus is, qui talibus pro iniuriis

Te digna solvet praemia, atque idem tibi

35

Large reponet, parvulos a pectore

Natos revellens matrum, et illos aspera

Ad saxa frangens, teque funditus eruens.