141. ad Laelium Bonsium ut ad legum doctrinam,
omissis poeticae studiis, revertatur

Quod te cum Latio, Laeli, tum carmine Ethrusco

Praestare plurimum studes,

Et tua doctorum volitare per ora virorum

Quandoque speras nomina,

5

Non equidem damno. Nam quis, nisi stultus, et arteis,

Et spes reprendat optimas?

Praesertim quibus ipse diu, multumque vacarim,

Labore quamvis irrito,

Sed moneo tamen, ut videas quid te deceat, quisve

10

Horum status sit temporum,

Certe hodie nullus, vel perquam parvus habetur

Musis honor quibuslibet,

Sive quod exiguam laudem, tenuemque putamus

Coelo volare gloriam,

15

Sive quod obliti verorum iam diu honores

Falsos inepti quaerimus,

Sive, quod est vero proprius, nobisque pudendum

Magis, magisque pestilens,

Divitiis quod quisque unis intentus honestas

20

Arteis avarus despicit.

Nec quidquam nisi opes cumulare, atque addere partis

Noctes, diesque cogitat,

Quin persaepe etiam turbis fit fabula, et ultro

Ridetur indignis modis.

25

Romuleos quisquis fonteis, vel quisquis Ethruscos

Potare rivos appetit,

Vt sine honore aliquo pariter Laurusque Latina

Mirtus ve Thusca langueat.

Quare igitur tantis animi sudoribus urbi

30

Risus, iocosque comparem?

Praeterea te, cum nostris hortatibus olim

Dictaque patris audiens,

Tradideris totum discendis legibus, atque

Sanctis Quiritum formulis.

35

Non decet assidue, tanquam desciveris, inque

Diversa castra fugeris,

Musarum celebrare choros, nec Tybridis alti,

Sacris nec Arni vallibus.

Ergo carminibus, bone Bonsi, in tempus omissis,

40

Ni forte morbus impedit,

Vndeno qui te languentem mense fatigat,

Ad iura non iners redi.