67. ad Vitellocium Vitellium

Dum tu discendi studio, generose Vitelli,

Carnorum fines et nobilis arva Timavi

Oppidaque et summis positas in collibus arces

Sedulus invisis, peragras atque omnia lustras,

5

Me quoque de facie voluisti noscere. Credo

Quod tibi me esse aliquid Maniacus dixerat ille,

Quo non candidior, quo non est ditior alter

Mille bonis animi sed tardum me atque pudentem

Et nihil effantem quod doctas expleat aures,

10

Vt semel intuitus voti vanique laboris

Poenituisse puto et comitem risisse quod ipso

Hortante ad me iter incassum flexisse videres.

Sed ne poeniteat te humilem visisse clientem,

Nam quanto maior, quanto praestantior anteis

15

Tanto te comem praebere ingentior est laus

Et iunctus virtutum orbis, si demitur una,

Solvitur at si omnes haerent nexaeque tenentur

Tum lux exoritur late splendente decoro.

Hinc est nobilitas numeros exacta per omnes,

20

Talis nunc genitorque tuus proavique atavique

Artibus illustres belli pacisque quietae,

Quorum tu quoque dum sequeris vestigia discis

Plurima et exerces deceant quae nobile pectus

Et ne quid desit facile libet addere mores

25

Qui tibi concilient pariter plebemque patresque.

Certe ego, qui nulla, crede, ambitione laboro,

Gaudeo te parvos non neglexisse clientes

Et nostras optasse oculis percurrere nugas

Atque ardens studium mihi promisisse abeuntem,

30

Quod tibi praecipuo me devinxere patrono,

Quem mulis merito antefero, quem pectore toto

Exceptum observo quemque et novisse triumpho.

Tu veterum memori nunc dogmata corde repone,

Dein patrias ardens pergas amplectier artes

35

Et iuvenis pugnas, iuvenis meditare triumphos

Vt, cum iam vires, cum firma advenerit aetas,

Italiam transalpino tuteris ab hoste

Et ductor subigas Histrum Turcamque rebellem

Et Maurum atque <Getam> patris monumenta sequutus,

40

Quo duce, Romanae semper vicere phalanges.