102. eiusdem Abstemii
Sic mihi, sic data verba non merenti,
Sic me compositis dolis fefellit!
Quae cor, quae misero mihi fuit mens?
Immitis nimium, impia ah puella!
5
Dura, barbara, cogis ah perire?
Cui spes, cui fueras utrumque lumen?
Virum pessima me inscio parasti?
Et qualem tremulumque putidumque
Quae messes numerare retentas.
10
Et iam flammeum, iam capis levem me,
O levem facilemque credulumque,
Qui vere ex animoque te putabam
Cuncta dicere, nec negare dicta
Cum mi delicias iocosque mille
15
Dicebas faciens, ocelle care,
Mi lepos, mea vita, te sine umquam
Possim vivere? Te sine ipsa vivam?
O ferar prius obviam leoni!
Inde suavidisque morsibusque
20
Misceres animas anhelo in ore;
Beati quater ampliusque eramus.
"O sic perpetuum beata vivam!
O sic emoriar tuis in ulnis!"
Dicebas roseis tuis labellis
25
Occludens mihi spiritus frequentes,
Dente candidulo inferens mihi ictus.
Haec vere omnia dicere putabam,
Sperans perpetuos meos amores,
Haec nunc omnia perdidere venti
30
Ferentes Scythiam ultra inhospitalem.
At o perfida, pessima o puella,
Quae me deseris et perire cogis,
Iratos habeas deos deasque
Nec Hymen veniat, licet vocetur
35
Nec Iuno veniat, licet vocetur
Ad connubia nuptiasque pactas
Sed malis avibus domum mariti
Intres et pede limen ominosum.
Verberes thalamos tuos frequentent,
40
Lites, dissidium, ira, iurgia, ictus.
His digna es thalamisque nuptiisque,
Rata haec, Iuppiter, aeque fac merenti.