15. AD VINCENTIVM MALPILIVM
Vincenti egregium decus vetustae
Vrbis, flos iuvenum beatiorum:
Dic o dic, precor, est ne tempus ullum
Beatus tibi quo videris esse?
5
Tum credo (nisi fallor) ipse cum de
Tuis civibus optime mereris,
Cum plane periit dies nec unus
Nova quin aliquem benignitate
Bonum iuveris atque sublevaris:
10
Qui tui est tenor unus instituti.
An magis quoties abis ab urbe
Cum dulci, unanimi optimoque fratre
Vna perfruiturus otioque
Ruris deliciisque: queis abundat
15
Multis et variis amaenus ille
Ager Loppeliae tuae feracis
Dilectus Cererique Liberoque,
Gratusque ante alios Dianae et ipsis
Choris Naiadumque Oreadumque.
20
Quae fessae nimio labore et aestu,
Cum sylvas radiis perurit altas
Phoebus, et loca personant cicadae
Proceris sata populisque et ulmis,
Veste humi posita pedes ferantur
25
Et pectus rigidis tumens papillis
Femurque et nitidas lavare suras
Iuges ad scatebras fluentis undae.
Dic (inquam) mihi, nonne quot fuerunt,
Quotque sunt, aliis euntve in annis,
30
Vicos despicis omniumque prata?
Praesertim quoties iocandi et una
Sedendi comites gravesque amicos
Tecum educere contigit: celebrem
Brutum mirifica eruditione,
35
Et clarum integritate moribusque
Prosperum, quibus esse suaviores
Non possunt, magis aut boni sodales.
Sed tu, seu procul urbe rusticaris
Nunc curans genium mero iocisque,
40
Nunc ducens Charitum leves choreas,
Seu tuas colis hospitalis aedes
In cives itidem advenasque gratus
Phoebo dans operam omnibusque Musis,
Vincenti, decus inclytum bonorum,
45
Sis felix, precor, ac beatus; et te
Per vestigia pressa liberique
Sequentes imitentur et nepotes.
Atque istam, tibi quam dedere mentem,
Tuendi omni ope patriam bonosque
50
In illis quoque Dii iuvare pergant.