10. Isotta Ariminensis regi et divo suo
Sigismundo Pandulpho Mal. sal. d.

Nuper ab Hadriacis mihi venit epistula terris,

      Accelerata tua, rex animose, manu,

Qua tua cognovi quantum praesentia posset

      Reddere, cum scriptis libera pene fui.

5

Vesper erat primaque furens a luce misellam

      Febris ad extremam torserat usque diem.

Ecce tuae nobis redduntur forte tabellae,

      Nec quisquam gnarus unde darentur erat.

Linea vix missae viciaram vincula chartae,

10

      Agnovi regis pignora cara mei.

Mille dedi primum peraratis oscula chartis

      Vtque oculos illas sum venerata tuos.

Audire et voces, praesentis cernere vultus,

      Ire sub amplexus sum mihi visa tuos.

15

Quid loquor? Haud aliter mens haec moribunda revixit,

      Quam solet infuso vivere flamma mero.

Nec secus ipsa tuo concepi carmine vires,

      Quam solitus tacta iam Lybis hospes humo.

Statim membra thoro prius haud semota iacenti

20

      Quaeque videbantur mox peritura, levo.

Deinde statu atque tua nota mihi, dive, salute

      "Si valet hic", inquam, "mox ego sospes ero".

Mutua nam testor coniuncti foedera lecti

      Quamque tibi vovi tempus in omne fidem,

25

Me mea non tantum doluisse instantia fata

      Nec pro me vitae tam timuisse meae,

Pignore tam cari quam quod spoliarer amoris

      Conspectuque forem mox caritura tuo.

Nam tu iuditium de me tam, dive, benignum

30

      Quod facis, est animi gratia summa tui.

Scribis ut esse cupis; sed enim laus maxima demum

      Est, de laudati quae venit ore viri.

Nam quid ego incerti curem praeconia vulgi,

      Sim modo iuditio non reprehensa tuo?

35

Si quid inest umbris sensus tellure sub alta

      Mensque illis eadem quae fuit ante manet,

Non idem cineres lapis et compescet amorem,

      Sed mea consumptae flamma superstes erit.

Restitui tamen interea curare saluti

40

      Incipiam et corpus conciliare meum.

Sed nec Apollineis opus est mihi deinde medelis.

      Ipse redi, fies vita salusque mihi.